Skip to content

Tag: RT201304

Thello

Om het reisverslag helemaal of te sluiten, zal ik hier nog even mijn ervaringen delen met Thello, de nachttrein tussen Parijs en Rome.

  • Een vierpersoonscouchette is in feite een zespersoonscouchette die maar door vier personen gebruikt wordt. Ruim plaats voor iedereen dus, inclusief alle bagage.
  • Een zespersoonscouchette lijkt me enkel aan te raden als je deze kunt delen met mensen die je al kent. Bij naburige couchettes die door zes personen gebruikt werden, merkte ik op dat een enkelen regelmatig hun toevlucht zochten tot de gang.
  • In iedere couchette zijn er twee stopcontacten. Goede afspraken maken dus, als iedereen met een opgeladen gsm wil aankomen.
  • Bij de bedden bovenaan kan het nogal warm worden, en het raampje openen achter het rolgordijn geeft eigenlijk maar weinig verfrissing, nauwelijks opwegend tegen het bijkomende lawaai.
  • Het voordeel van de bedden bovenaan is dan wel dat je de beschikking hebt over het bagagecompartiment boven de gang als ‘nachtkastje’, en dat je al je bagage binnen handbereik kunt houden.
  • Er is wel airconditioning, maar echt hard lijkt deze niet te werken. Ik heb er mijn twijfels over of deze in de zomer wel zal volstaan…
  • De tafeltjes aan het raam zijn al aan de kleine kant voor twee personen, laat staan voor vier of zes.
  • In zo’n couchette is er natuurlijk weinig privacy, maar als je dat nodig hebt, kun je daarvoor wel terecht in de waskotjes.
  • Probeer te vermijden dat je voor de aanvang van de terugreis nog zware inspanningen moet doen – zoals de hele dag met een zware tas rondzeulen – zodat je een beetje fris aan de reis kunt beginnen. Na de heenreis is het namelijk goed mogelijk om direct na aankomst in je hotel te douchen, bij de terugreis heb je nog enkele uren in Parijs en een rit op de Thalys voor de boeg!

Tot besluit wil ik zeggen dat ik heel tevreden ben met mijn keuze om de trein te nemen in plaats van het vliegtuig. Als de tijd het toelaat – het kost je immers een halve dag extra bij vertrek en terugkeer – zal ik ook voor mijn volgende Rome-reis voor de trein kiezen!

Nabeschouwingen

Milaan naderend, komt er stilaan weer een eind aan het Italiaans gedeelte van mijn reis. Vijf welgevulde dagen in geweldig gezelschap die mij weer van het besef doordrongen hebben dat ik Rome nog veel vaker moet – en zal – bezoeken!
Toch enkele zaken die mij (weer) zijn opgevallen de afgelopen dagen:
• Het metronetwerk laat echt te wensen over, voor een stad van die omvang. Ik weet wel waarom de uitbreiding zo traag vordert, maar nooit eerder zat ik in een accommodatie zo ver buiten het centrum zonder eigen vervoer, en dan word je dat bijzonder gewaar.
• Met zakkenrollers scheen het mee te vallen deze keer: geen enkele in actie gezien, niemand van de reisgezellen werd bestolen voor zover ik weet, zelfs geen ‘plots’ openstaande rugzakken.
• Hoffelijkheid bij het opstappen van de metro zit duidelijk niet in de Romeinse cultuur. Zelf oude vrouwtjes en nonnen liepen mij bijna omver bij hun pogingen om binnen te geraken vooraleer ik buiten was!
• Stopstrepen zijn facultatief. Terwijl ik me in Brussel al erger als automobilisten op het fietsvoorsorteervak gaan staan, staan ze in Rome regelmatig op het zebrapad, en scooters zelfs al half op het kruispunt!
• Sommige Italiaanse bieren zijn best oké. Je moet wel even zoeken, en je betaalt er behoorlijk voor…
• Tegen de volgende keer zou ik beter mijn Italiaanse zinnetjes opfrissen, of eens echt Italiaans leren. Zelfs in een toeristische stad als Rome kom je namelijk met Engels en Frans niet ver, zeker als je buiten de gebaande paden gaat.
• Je kunt er op even welk moment van de dag, zowel binnen als buiten, een zonnebril dragen: niemand zal er vreemd van opkijken.
• 18 graden voelt er al als een zomerse dag!

Italiaans koppel? Update…

Na vier uur zo ver mogelijk van elkaar te hebben gezeten met een berg bagage tussen hen in, zijn ze dan toch wat dichter naast elkaar gaan zitten en ze tonen zowaar enige affectie!

Tiramisu

Na het museumbezoek van deze morgen ging ik weer naar het centrum om mijn laatste uren in Rome aangenaam door te brengen. Een aanbod om mee te gaan shoppen sloeg ik vriendelijk af – ik had me al eens laten vangen deze week – en trok er dan maar zelf op uit. Nog een laatste Italiaanse espresso, voor de verandering ook eens een Guinness – Irish pubs zijn toch eigenlijk overal hetzelfde, wat op zich niet slecht is, natuurlijk – en een laatste avondmaal – afgesloten met mijn eerste tiramisu in Rome – alvorens op de trein te stappen.
Deze keer wél een Amerikaan in mijn couchette, maar gelukkig niet zo puberaal als die bende van op de heenreis. Daarnaast ook nog een jong Italiaans koppel – of misschien vrienden of broer en zus, daar ben ik nog niet uit – dat slechts een paar woorden Engels en al helemaal geen Frans spreekt. En nog vreemder: dat geen wijn drinkt! Ik zal mijn fles dan maar gesloten laten en straks in de bar een glaasje drinken…